Agra, Allahabad, Varanasi en Delhi
Na Jaipur zijn we doorgegaan naar Agra en het contrast met Jaipur kon niet groter zijn. Wat een vieze stoffige stad!! Gelukkig hadden we vanaf onze hotelkamer een mooi uitzichtje op de Taj Mahal. Helaas kon je daar maar kort van genieten, aangezien het na zonsondergang niet meer te zien was. De Taj Mahal wil men namelijk niet verlichten hier, uit angst voor een terroristische aanslag vanuit de lucht....(vraag me af hoeveel dit helpt als iemand het werkelijk op de Taj Mahal voorzien heeft..?)
De 2e dag hebben we Agra Fort, de baby Taj en uiteindelijk ook DE Taj Mahal bezocht. Wat een fantastisch gebouw! Het is gebouwd door de keizer uit liefde voor zijn vrouw en wanneer je voor het gebouw staat is het gevoel werkelijk onbeschrijvelijk, het is namelijk zo perfect!
Doe mij ook maar zo een man die zoiets voor mij bouwt!!!!! ;)
Vanuit Agra zijn we doorgereisd naar Allahabad. Dit is een heilige plaats omdat hier (in Sangam) de 2 helige rivieren samen komen. De gids op onze boot vertelde ons dat we goed het verschil konden zien tussen de rivieren aangezien de Yamuna 'green' is en de Ganga 'white'. Maar na herhaaldelijk te hebben gekeken, kon ik toch niet anders concluderen dan dat de Ganga alles behalve wit was.... Toch hebben we voor de zekerheid maar wat bloemen en cocosmelk hier te water gelaten, want een beetje extra blessing kan nooit kwaad natuurlijk ;)
Vervolgens hebben we onze reis voortgezet naar Varanasi, een nóg heiligere plaats. Varanasi is de oudste, zonder onderbreking bewoonde stad ter wereld en is de heiligste stad van India. Het is gelegen aan de rivier de Ganga en miljoenen pelgrims komen naar deze plek. Op een 4 kilometer lange strook aan de rivier zijn de zogenaamde Ghats gebouwd, waar de Hindu's hun puja (rituelen) doen (waaronder de rituele baden), hun koeien en hun kleren wassen, yoga doen, bloemen verkopen en niet te vergeten de plek waar de publieke crematies plaatsvinden.
Tijdens onze boottocht (om half 6 's ochtends) hebben we de ochtenrituelen met eigen ogen kunnen zien, maar eigenlijk gebeurt er de hele dag vanalles hier aan de Ganga. Het is echt fascinerend dat de mensen hier zo een bijzonder leven leiden!
Vanavond vertrekken naar Delhi waar we onze laatste dagen door zullen brengen. Toevallig moet Thomas (Bangalore) ook in Delhi zijn voor zaken en neemt hij Lalitha en Eva mee voor een kleine vakantie tussendoor. Echt superleuk dat ik hun ook nog even kan zien voor ik wegga!!
De laatste verhalen van Delhi horen jullie danals ik weer thuisben (over 3 dagen!!). Ik heb erg veel zin om iederen thuis weer te zien, maar vind het ook erg jammer om hier weg te gaan. Ondanks de viezigheid, de mentaliteit van veel mensen die me hier niet aanstaat en de drukte, etc,ben ik completely in love with India!!
Gelukkig zijn de plannen om binnen 2 jaar weer terug te gaan al in de maak!!!
Tot gauw allemaal!!
Liefs uit India
Mumbai en Jaipur
Namaste!!
Na ons drukke schema in Mumbai, waar we o.a. een bezoek hebben gebracht aan Elephanta Island, Chowpatty beach, Sharukh Khans huis, vele mooie restaurants en koffiehuizen, was het tijd om afscheid te nemen van Laura (back to the UK) en van Mumbai zelf.
Mijn ouders en ik vervolgden onze reis naar Jaipur, een 18 uur durende treinreis, waarbij je werkelijkwaar je ogen uitkijkt op het station. Het systeem is hier als volgt: als je een stoel/bed reserveert in het sleeper- of AC-compartiment (resp. 1e klas of topklas?) ben je verzekerd van een goede plek. Als je 2e klas reist, dien je ruimschoots van te voren op het station aanwezig te zijn en 'vecht' je met nog zo'n paar honderd mannen/vrouwen/kinderen om een stoel. En zodra de bewaking denkt dat het uit de hand loopt, krijg je (ongeacht leeftijd of geslacht) 'gewoon' een paar flinke stokslagen. Het is ongelooflijk hoe de lagere klasse hier behandeld wordt. En dan zeggen dat het castensysteem is afgeschaft............
Jaipur is de hoofdstad van Rajastan (staat van de Maharaja's, ofwel koningen) en een paar prachtige paleizen en forten mogen hier dan ook niet ontbreken. Op straat lopen olifanten en kamelen tussen de auto's, rickshaws en fietsen door. En in het centrum is er een overvloed aan groenten, specerijen, gekleurd poeder en de mooiste stoffen. PRACHTIG!!
Ondanks dat de Indiers in het noorden/in de stedenover het algemeen wat moderner zijn en ondanks onze Indiase looks, komen we er toch niet onderuit 'De Tourist' te zijn hier en worden we van alle kanten bestormd door verkopers, bedelaars en kinderen. Voor mijn ouders is het allemaal nog wel een beetje wennen, alle chaos, treinen die 3 uur vertraging hebben, etc. En terwijl ik inmiddels nergens meer raar van opkijk, lopen zij met een verbaasde gezichtsuitdrukking rond. En deze gezichtsuitdrukking (in combinatie met een camera om de nek) helpt natuurlijk niet echt als je je probeert uit te geven voor een local ;)
Maar dat ze niet zeker weten of wij nou 'Indian' zijn, komt andere keren wel weer goed van pas. Zo kunnen wij (en met name mijn moeder) de gesprekken in het Hindi goed volgen en weten we het ook wanneer we hier en daar afgezet worden. Het mooist is dan nog geschrokken gezichten wanneer we iets in het Hindi tegen ze zeggen, haha!!
Mumbai, wereldstad!!
Namaste!!
Zoals elke keer zijn erzoveel (extreme) dingen die hier gebeuren en de ontsnapping van een van de patienten hier mag daar uiteraard ook niet aan ontbreken! De laatste weken zijn echt als een malle voorbij gevlogen en voordat ik er erg in had was het alweer tijd om afscheid te nemen van het ziekenhuis. En na 2 intensieve maanden was het nog best moeilijk om hier weg te gaan. Kumuda (een van de patienten) begon al 3 dagen van te voren te huilen en Naziya (een andere patient) vroeg het nummer van mijn moeder, zodat ze die kon bellen om te vragen of ik hier mocht blijven.
Het was erg schattig hoe de patienten zich probeerden uit te drukken omdat ze nog wel eens woorden als ‘you' en ‘me' door elkaar halen. Zo zeiden somigen een paar keer: Nirvana, you will miss me very much! Of: You are so bored when I am gone.
De laatste dag hield ik (tijdens English class) een presentatie over Nederland en daarna hadden we voor de patieten cadeautjes gekocht als beloning voor hun aanwezigheid bij English class. Het was erg vertederend om te zien hoe gelukkig ze waren met een armbandje, oorbelletjes of gezichtspoeder en de Thank-you's en handkussen vlogen in het rond!
Op dat moment vond ook mijn officiele afscheid plaatst en kreeg ik van Mummy en Daddy als afscheidscadeau een mooie Sari en een Bijbel. Van de patienten kreeg ik nog mooie zelfgemaakte bloemen en na vele zoenen, knuffels, nieuwe afspraken (volgend jaar reunie in Berlijn met mijn projectmatties) was het dan toch echt tijd om te gaan.
Ik ben ‘s ochtends vroeg vertrokken met de trein naar Goa, waar ik samen met Laura heb zitten genieten van de prachtige stranden, strandcafes etc!Na 2 dagen zijn we naar Panjim (hoofdstad van Goa) gegaan, waar we gisteren de nachtbus naar Mumbai hebben genomen.
Wat een tocht!! Tegen ons werd gezegd dat de reis minder dan 12 uur zou duren, maar uiteraard zijn we lang genoeg in India om te weten dat hierr hoogstwaarschijnlijk nog wat uurtjes aan toegevoegd kunnen worden. En ja hoor, 16 uur later kwamen we eindelijk aan, aan de rand van Mumbai. Na de eerste indrukken van kilometers sloppenwijken te hebben verwerkt, kan je hier genieten van een fantastische wereldstad! Er zijn prachtige gebouwen en overal is er wel leven op straat te vinden. Morgen schijnt er weer een feestdag te zijn, dus hopen we wat van het feest mee te kunnen pikken in het National Park.
En dinsdagavond komen mijn ouders mij eindelijk opzoeken! Met hen ga ik dan nog ruim 2 weken in het noorden rondreizen. Maar daarover vertel ik later meer!!
Xxx uit India
Happy Diwali!!
Namaste!!
Ik ben wederom voor het weekend uit mijn plekje in de middle of nowhere gekomen, dus mogelijkheid om weer even op internet te kunnen!
Vrijdag vertrokken we met een groep vrijwilligers voor een evaluatieweekend met de organisatie naar een prachtige boerderij (ook in de middle of nowhere) waar we voornamelijk hebben zitten relaxen rond het kampvuur. Erg fijn J
Gek genoeg vertelde Tobias (uit Zwitserland) en Claudia (uit Italie) dat hun Engels véél beter was geworden nu ze in India waren, terwijl de meeste van ons juist merkt dat het Engels praten soms veel slechter lijkt te worden. We proberen namelijk zo te praten dat de locals ons sneller en gemakkelijker verstaan en dat lukt uiteraard het beste als je dezelfde woordkeus gebruitk als zij. Zinnen als 'No problem is there' of 'Little holliday was there' is dan ook niet ongewoon. Ook lijkt zo een beetje elke Indier te zeggen: 'You do one thing...' En vaak worden we erg blij als ze hun advies met deze woorden beginnen. Dat betekent dat ze echt weten waar ze het over hebben en je een zinnig advies kan verwachten J
Zaterdagavond ben ik met Eva, Laura en Jonathan weer terug gegaan naar Kundapur (stad van de organisatie). Omdat Eva en ik altijd al een (Indiase) massage wilde hebben, zijn we naar een dokter in Kundapur gegaan die aryuvedic massages gaf (ipv iemand die op het strand massages aanbiedt en je alleen maar een beetje op je rug slaat). Het hele process van de massage was weer typisch Indiaas maar de massage zelf was fantastisch!
Nadat we compleet uitgerust waren, zijn we zondagmorgen vertrokken naar Gokarna, een historisch heilig plaatsje, waar op dit moment de huizen nog mooier met bloemen zijn versierd, op de grond tekeningen zijn gemaakt in allerlei kleuren en koeien met bloemen om hun horens over straat lopen. En dit alles ter ere van Diwali.
Het Diwali-feest (grootste Hindufeest, feest van de lichtjes) duurt in total 4 dagen en in de avonden wordt er naar hartelust vuurwerk afgestoken!
Op dit moment zitten we hier met ongeveer 30 vrijwilligers uit alle andere projecten en dat is echt superleuk. Overdag hebben we de meeste tijd doorgebracht op het strand, waar vrouwen zowaar gewoon in badkleding mogen zwemmen (ipv een volledig gewaad). Het hotel bestaat uit kleine strandhutjes met alleen een bed erin. Lekker primitief maar dat geeft zeker meer sfeer!!
En dan ‘s avonds met z'n allen in een beachrestaurant, genieten van heerlijk eten en live muziek van oa Jullian (uit Duitsland).
Helaas moet ik morgen weer weg uit dit paradijsje, maar het is ook fijn om weer even ‘thuis' te komen. Door de nieuwe vrijwilligers realiseerde ik me hoe gewend ik inmiddels aan het ziekenhuis ben geraakt en de manier van werken hier. En inmiddels ken ik (bijna) alle patienten nu. Dat maakt het ook een stuk makkelijker om de patienten te helpen. Zo is er bijvoorbeeld Siddartha, een 6 jarig jongetje dat alleen maar verkrampt in bed kan liggen en soms ergens op reagert door te lachen. Nu we fysiotherapie met hem doen, hebben we hem zover dat ie ook rechtop kan zitten (met hulp) waardoor we hem met de buggy ook af en toe eens mee naar buiten kunnen nemen. Of bijvoorbeeld Daniel (een 15 jarige jongen die zwaar autistisch is, dat hij alleen maar op de grond zit, met een rietje speelt en vrijwel nergens op reageert) die vorige week zomaar mijn hand pakte toen ik bij hem zat...
Door de nieuwe vrijwilligers zijn we ook weer tot het besef gekomen hoe chaotisch er soms in het ziekenhuis gewerkt wordt en hoeveel we kunnen veranderen (als je voldoende tijd hebt, aangezien alles hier erg traag gaat) om alles beter te maken.
Daarom gaan we komende week ook nog even hard aan de slag met een goed plan van aanpak om alles in het ziekenhuis te verbeteren.
Wie weet wat er allemaal van terecht komt.... ;)
Kleine update!
Namaste!!
De dagen vliegen voorbij en dus is het weer de hoogste tijd om wat van me te laten horen!
Allereerst een reactie op de bezorgde berichten die ik van mensen kreeg. Ik hoorde al dat India in het nieuws was ivm de overstroming waardoor hele delen van Karnataka (staat waarin ik zit) overspoeld waren, honderden mensen dakloos waren en dat er zelfs doden gevallen waren. Gek genoeg had ik werkelijk geen flauw idee dat er iets aan de hand was totdat mijn moeder me belde om te vragen of alles wel goed ging. Want wat bij jullie voorpagina nieuws is, staat bij ons ergens op pagina vier met een piepklein tekstje. Dan vraag je je toch af....Misschien is het in India niet bijzonder (meer) als in een staat met miljarden mensen, een paar 100 dakloos geworden zijn....? Of misschien hebben ze gewoon een erg slecht gevoel voor prioriteiten stellen als het aankomt op belangrijk nieuws. Zo omvat bijvoorbeeld een artikel over het huwelijk van Penelope Cruz meer tekst dan de waterramp....
Vorige week ben ik met Thomas en Lalitha naar Velankanni geweest. Dit uitstapje was echt heel Indiaas. We gingen namelijk in een busje met de hele familie (Thomas en Lalitha en Eva (hun dochter), de zus van Lalitha met haar dochter (Annika en Ollivia), de moeder van Lalitha en de tante van Lalitha, een busbestuurder en ik). Echt fantastisch!!
De stad die we bezochten is een pelgrimsoord voor de Christenen en heeft een aantal prachtige spierwitte kerken. Omdat Lalitha en haar familie Christenen zijn, was dit tripje voor hun extra belangrijk. Annika liet (net als bijna elke ouder hier leek te doen) het hoofdje van Ollivia kaalscheren. Het was me niet helemaal duidelijk wat precies het religieuze doel hierachter was en ik denk stiekem dan ook dat het (herhaaldelijk) scheren meer als doel heeft dat het kind mooier en dikker haar terugkrijgt.....
Omdat het plaatsje direct aan de kust ligt (deze plek was ook getroffen door de tsunami!!!!) konden we ook heerlijk van de zee en het stand genieten en van de dolfijnen die plotseling langzwommen!!
Toen ik 2 dagen later weer 'thuis' kwam, leek het alles hier te zijn veranderd; gebouwen waren plotseling van het erf verdwenen en hadden plaats gemaakt voor een groot podium, 2 buitenkeukens waren verdwenen en daarvoor in de plaats stond opeens een enorme wasbak met een stuk of 10 kraantjes en ook was er een enorme tent gebouwd. En dit alles voor de Big Function!!!! Iedereen in het ziekenhuis was echt hartstikke gestresst aangezien er ongeveer 3000 mensen verwacht werden en alles tot in de puntjes verzorgd moest worden.
Maar gelukkig leek alles op de dag zelf wel soepeltjes te verlopen. Er waren echt veel mensen en voor iedereen was er eten en drinken in overvloed.
Eten lijkt hier overigens echt een van de belangrijkste dingen te zijn en deze gedachte hangt nu ook rond de vrijwilligers. We zijn serieus geobsedeerd door voedsel en in bijna elk gesprek wordt het wel even genoemd. Wat zullen we eten als we in het weekend er tussen uit zijn? Zullen we vanavond een salade maken? Wat staat er op het menu vanavond? En wat wil jij allemaal eten als je weer terug in je eigen land bent??
Ook is het een gemakkelijk om een gesprek met een local over voedsel te voeren. Dit gaat als volgt: Oeta aita? Oeta aitu!! (voedsel gehad? Voedsel gehad!) En voila! Een goed gesprek in kannada! ;)
De kinderen uit het weeshuis waren er ook weer voor de ceremonie en het was echt heel leuk om hen weer te zien.
Na het officiele gedeelte met huldigingen, bloemen uitdelen, kaarsen branden en niet verstaanbare speeches mochten wij wederom ons toneelstukje opvoeren en deden alle kinderen een dans. Dat ging echt goed! Daarna was er nog muziek en iedereen leek het wel naar zijn zin te hebben!
Na de function konden wij nog net op tijd de bus naar Mangalore pakken om er even tussenuit te zijn voor het weekend. In Mangalore wederom heerlijk genoten van een pizza en echte koffie en in Mangalore zag ik ook eindelijk Tom (jongen die ik ken uit Nederland) weer! Dat was echt heel leuk! En stiekem is het ook wel fijn om even lekker Nederlands te kunnen praten en fijn om een vertrouwd gezicht te zien!
En zondag weer op tijd terug om de nieuwe vrijwilligers te verwelkommen. Er zijn 2 nieuwe vrijwilligers gekomen, Anna en Ivan, allebei uit Italie. Het is echt de eerste keer dat er zoveel vrijwilligers zijn in dit project en dat is echt heel erg fijn. Nu kunnen we tenminste echt veel werk verrichten. Hopelijk kan ik morgen eindelijk met mijn dansklasje beginnen. En dat is maar goed ook, want de volgende ceremonie staat alweer op het programma!!! :)
xxx
Big Functions!
Namaste!
Afgelopen dagen hebben we wederom veel meegemaakt en deze keer hebben we veel ceremonies gezien!!
Deze ceremonies zijn allemaal 1 grote show waarbij een aantal erg belangrijke personen op het podium zitten, ge-eerd worden met bloemen, een kaars aan mogen steken en ook allemaal een erg interessante speech mogen houden (waarvan wij uiteraard erg weinig verstaan).
Omdat Daddy door de Christian Youth Movement gehuldigd werd vanwege zijn goede werk in Seon Ashram kreeg hij naast dit alles ook een paar awards.
Op de Dag van de Ouderen was ik de gelukkige die 5 minuten voor aanvang van de ceremonie gevraagd werd om ook plaats te nemen op het podium. Na het aantseken van de kaarsen en de huldiging met bloemen volgden de speeches en werd mij gevraagd of ik ook nog wat wilde zeggen. Gelukkig kon ik hier beleefd onderuit komen, maar waarschijnlijk had het weinig uitgemaakt wat ik had gezegd omdat het aantal mensen dat Engels verstaat redelijk klein is ;)
Ook hadden we de Gandhi Jayanthi (Gandhis verjaardag) waarbij Eva op het podium mocht voor de ceremonie. Na de ceremonie hadden we met de vrouwen die altijd naar Eglish class komen een toneelstuk voorbereid. Omdat het publiek die dag voornamelijk bestond uit Mentally retarded patienten kwam de clue van het stuk niet of erg laat aan, maar gelukkig hadden de vrouwen wel erg veel plezier erin ;)
Volgend weekend is er wederom een belangrijke ceremonie (Big Function!)in het ziekenhuis omdat Mummy en Daddy zojuist een groot stuk land gekocht hebben (kostte hen 6 jaar!!) en een extra keuken hebben laten bouwen om het ziekenhuis uit te breiden. Omdat ze graag sponsoring van de overheid willen, zijn er erg veel belangrijke government-people uitgenodigd en moeten wij als vrijwilligers uiteraard het beste van onszelf laten zien. Ik ben erg benieuwd!!!!
Op dit moment ben ik lekker van mijn weekend aan het genieten. Omdat we zo ver van alles af zitten werken we soms een weekend door, om vervolgens een andere keer 4 dagen vrij te nemen. Omdat ik
graag Thomas en Lalitha nog een keer wilde opzoeken ben ik zaterdag vroeg vertrokken vanuit het ziekenhuis. Omdat het een erg verre reis is, was het een goed idee om een tussenstop in Mysore te
maken. Daar ben ik 2 dagen geweest en heb ik (met behulp van een paar locals die mij de weg wezen) en prachtigste dingen gezien, zoals het Mysore palace, Lalithapalace, de oude stad waar men veel
dingen zelf maakt, winkels waar ze prachtige zijde stoffen verkopen, etc!
Gekleed als (moderne) Indiase en mbv mijn geringe woordenschat Kannada, kon ik me zelfs voordoen als een local en zo voor 20 Rs in plaats van 200 Rs het paleis binnenkomen! Haha!!
Gister ben ik bij Thomas en Lalitha aangekomen en heb ik ook (een paar) kinderen van ToeToHeart ontmoet. Ik kreeg een warm Indiaas welkom met bloemen en een tika :) Prachtig!!
Vandaag ben ik met Thomas naar het kantoor en vanmiddag nog wat sight-seeing in Bangalore. Ook hadden ze een soort verrassing voor mij in petto, namelijk een uitstapje richting Chennai maken! Daarom heb ik nog maar 2 extra dagen vrijgenomen (die ik wel weer met een ander weekend zou kunnen compenseren) en kan ik komende dagen heerlijk genieten!
Deze foto's zal ik jullie uiteraard ook niet onthouden als de internetverbinding het toelaat ;)
xxxx uit India!!
My Hostfamily!!
Namaste! Eindelijk weer eens de mogelijkheid om wat te typen!
Het regenseizoen is nog volop aan de gang en dat betekent uiteraard erg veel regen maar ook erg vaak een powercut en geen telefoonaansluiting......
Inmiddels zit er alweer een maandje op en ben ik compleet gewend aan het leven hier: drie keer per dag een warme maaltijd, de taal, de gebruiken...ik word er steeds beter in!
Het gastgezin waarin we zitten bestaat uit een echtpaar die door iedereen op het terrein Mummy en Daddy worden genoemd (ook door de postbode, de melkman, alle werknemers en alle patienten). Mummy kijkt elke dag streng toe of we wel voldoende eten opscheppen (soms blokkert ze de doorgang met een grote pan rijst in haar handen) en Daddy is een erg sympathieke man die het ziekenhuis heeft gebouwd. Zij hebben 3 kinderen, waarvan 2 in Mangalore studeren en 1 thuiswoont. Verder hebben zij in het huis een aantal bedienden lopen. Dit voelt nog steeds een beetje raar, als opeens iemand met een dienblad voor je neus staat, terwijl je zelf best even naar de keuken kan lopen om wat te pakken....
In het huis woont ook het anderhalf-jarige zoontje van een van de patienten (Rikky). Dit zijn de zogenaamde ‘straat-zwangerschappen' waarbij de (geestelijk gehandicapte) vrouw is misbruikt. Omdat ze zelf niet voor hem kan/wil zorgen, heeft Mummy het kind in huis genomen, waar hij verschrikkelijk wordt verwend. Als hij zijn zin niet krijgt begint hij meteen te huilen, maar als hij vrolijk is, is hij zooooo schattig
Mummy en Daddy zijn erg bijzondere mensen. Zij zijn dit ziekenhuis begonnen omdat zij vaak door de steden reden en daar overal op straat mensen vonden die ergens achter gelaten waren. Omdat zij op
deze manier ook veel kinderen vonden die niet perse een (mentale) ziekte hadden, hebben ze naast het ziekenhuis ook een weeshuis met een school opgericht, waar inmiddels 40 kinderen zitten, van 3
tot 15 jaar.
Omdat de kinderen 2 weken geleden vakantie hadden kwam een deel van de kinderen (rest had herkansingen/examens) een weekje bij ons in het ziekenhuis logeren. Dit was echt fantastisch!
Ze spreken allemaal redelijk goed Engels en willen uiteraard alles van je weten! Het liefst spelen ze de hele dag spelletjes met je en het knuffelgehalte is erg hoog!!
Voor het slapen gaan zaten we elke avond bij de meiden op de kamer om een verhaaltje te vertellen, samen liedjes te zingen of gewoon wat te kletsen.
De meeste kinderen hebben de verschrikkelijkste dingen meegemaakt, zoals mishandeling, leven op straat, met de straatdieren vechten om eten etc. Gelukkig zijn er ook kinderen die meteen na
overlijden van de ouders bij Mummy & Daddy terecht zijn gekomen, maar ook voor hen is het soms erg lastig. Een van de meiden vertelde dat ze zich soms zo schuldig voelde omdat ze nu blij en
gelukkig was in haar 'nieuwe familie'. Een ander meisje voelde zich juist weer schuldig als ze verdrietig was om de dood van haar moeder, aangezien Mummy en Daddy zo goed voor haar waren....
Omdat het overdag soms best heftig is (alle indrukken) is het heerlijk om na het werk even naar het eerste dorpje verderop (Anijur) te gaan. Dit is ongeveer een kwartiertje lopen. In Anijur drinken we dan limonade, eten we wat koekjes en kopen we soms wat fruit. Grappig is dat de omgeving waarin wij zitten zo dorpelijk is (ons kent ons), dat ze tot in 2 dorpen verderop precies weten wie wij zijn, waar we vandaan komen etc. Dat is enerzijds heel leuk omdat de mensen daarom ook altijd heel behulpzaam zijn, anderzijds wordt ons door de familie er steeds op gewezen dat we ons precies volgens de regels moeten gedragen zodat het ziekenhuis geen slechte naam krijgt. Typisch India!!
Ik zal zo even proberen wat foto's online te zetten van de kinderen, omgeving, etc!!! En uiteraard nog meer vertellen over de belevenissen van afgelopen weken!
Much pyaar!