Namaste! Eindelijk weer eens de mogelijkheid om wat te typen!
Het regenseizoen is nog volop aan de gang en dat betekent uiteraard erg veel regen maar ook erg vaak een powercut en geen telefoonaansluiting......

Inmiddels zit er alweer een maandje op en ben ik compleet gewend aan het leven hier: drie keer per dag een warme maaltijd, de taal, de gebruiken...ik word er steeds beter in!

Het gastgezin waarin we zitten bestaat uit een echtpaar die door iedereen op het terrein Mummy en Daddy worden genoemd (ook door de postbode, de melkman, alle werknemers en alle patienten). Mummy kijkt elke dag streng toe of we wel voldoende eten opscheppen (soms blokkert ze de doorgang met een grote pan rijst in haar handen) en Daddy is een erg sympathieke man die het ziekenhuis heeft gebouwd. Zij hebben 3 kinderen, waarvan 2 in Mangalore studeren en 1 thuiswoont. Verder hebben zij in het huis een aantal bedienden lopen. Dit voelt nog steeds een beetje raar, als opeens iemand met een dienblad voor je neus staat, terwijl je zelf best even naar de keuken kan lopen om wat te pakken....

In het huis woont ook het anderhalf-jarige zoontje van een van de patienten (Rikky). Dit zijn de zogenaamde ‘straat-zwangerschappen' waarbij de (geestelijk gehandicapte) vrouw is misbruikt. Omdat ze zelf niet voor hem kan/wil zorgen, heeft Mummy het kind in huis genomen, waar hij verschrikkelijk wordt verwend. Als hij zijn zin niet krijgt begint hij meteen te huilen, maar als hij vrolijk is, is hij zooooo schattig

Als je hem ziet lachen begrijp je meteen waarom niemand hem kan weerstaan. Maar zelfs dan begrijpen we echt niks van de Indiase opvoeding; de eerste jaren de kinderen tot en met verwennen en als het kind ouder is wordt het plotseling geacht om gedisciplineerd te zijn.... Gelukkig hangt Rikky het grootste deel van de tijd rond ons (doordat hij steeds in de war is vanwege zijn moeders gedrag is hij ook heel aanhankelijk) en kunnen wij hem stiekem een beetje een opvoeding geven

Mummy en Daddy zijn erg bijzondere mensen. Zij zijn dit ziekenhuis begonnen omdat zij vaak door de steden reden en daar overal op straat mensen vonden die ergens achter gelaten waren. Omdat zij op deze manier ook veel kinderen vonden die niet perse een (mentale) ziekte hadden, hebben ze naast het ziekenhuis ook een weeshuis met een school opgericht, waar inmiddels 40 kinderen zitten, van 3 tot 15 jaar.
Omdat de kinderen 2 weken geleden vakantie hadden kwam een deel van de kinderen (rest had herkansingen/examens) een weekje bij ons in het ziekenhuis logeren. Dit was echt fantastisch!
Ze spreken allemaal redelijk goed Engels en willen uiteraard alles van je weten! Het liefst spelen ze de hele dag spelletjes met je en het knuffelgehalte is erg hoog!!
Voor het slapen gaan zaten we elke avond bij de meiden op de kamer om een verhaaltje te vertellen, samen liedjes te zingen of gewoon wat te kletsen.
De meeste kinderen hebben de verschrikkelijkste dingen meegemaakt, zoals mishandeling, leven op straat, met de straatdieren vechten om eten etc. Gelukkig zijn er ook kinderen die meteen na overlijden van de ouders bij Mummy & Daddy terecht zijn gekomen, maar ook voor hen is het soms erg lastig. Een van de meiden vertelde dat ze zich soms zo schuldig voelde omdat ze nu blij en gelukkig was in haar 'nieuwe familie'. Een ander meisje voelde zich juist weer schuldig als ze verdrietig was om de dood van haar moeder, aangezien Mummy en Daddy zo goed voor haar waren....

Omdat het overdag soms best heftig is (alle indrukken) is het heerlijk om na het werk even naar het eerste dorpje verderop (Anijur) te gaan. Dit is ongeveer een kwartiertje lopen. In Anijur drinken we dan limonade, eten we wat koekjes en kopen we soms wat fruit. Grappig is dat de omgeving waarin wij zitten zo dorpelijk is (ons kent ons), dat ze tot in 2 dorpen verderop precies weten wie wij zijn, waar we vandaan komen etc. Dat is enerzijds heel leuk omdat de mensen daarom ook altijd heel behulpzaam zijn, anderzijds wordt ons door de familie er steeds op gewezen dat we ons precies volgens de regels moeten gedragen zodat het ziekenhuis geen slechte naam krijgt. Typisch India!!

Ik zal zo even proberen wat foto's online te zetten van de kinderen, omgeving, etc!!! En uiteraard nog meer vertellen over de belevenissen van afgelopen weken!

Much pyaar!