Namaste!!

Na ons drukke schema in Mumbai, waar we o.a. een bezoek hebben gebracht aan Elephanta Island, Chowpatty beach, Sharukh Khans huis, vele mooie restaurants en koffiehuizen, was het tijd om afscheid te nemen van Laura (back to the UK) en van Mumbai zelf.

Mijn ouders en ik vervolgden onze reis naar Jaipur, een 18 uur durende treinreis, waarbij je werkelijkwaar je ogen uitkijkt op het station. Het systeem is hier als volgt: als je een stoel/bed reserveert in het sleeper- of AC-compartiment (resp. 1e klas of topklas?) ben je verzekerd van een goede plek. Als je 2e klas reist, dien je ruimschoots van te voren op het station aanwezig te zijn en 'vecht' je met nog zo'n paar honderd mannen/vrouwen/kinderen om een stoel. En zodra de bewaking denkt dat het uit de hand loopt, krijg je (ongeacht leeftijd of geslacht) 'gewoon' een paar flinke stokslagen. Het is ongelooflijk hoe de lagere klasse hier behandeld wordt. En dan zeggen dat het castensysteem is afgeschaft............

Jaipur is de hoofdstad van Rajastan (staat van de Maharaja's, ofwel koningen) en een paar prachtige paleizen en forten mogen hier dan ook niet ontbreken. Op straat lopen olifanten en kamelen tussen de auto's, rickshaws en fietsen door. En in het centrum is er een overvloed aan groenten, specerijen, gekleurd poeder en de mooiste stoffen. PRACHTIG!!

Ondanks dat de Indiers in het noorden/in de stedenover het algemeen wat moderner zijn en ondanks onze Indiase looks, komen we er toch niet onderuit 'De Tourist' te zijn hier en worden we van alle kanten bestormd door verkopers, bedelaars en kinderen. Voor mijn ouders is het allemaal nog wel een beetje wennen, alle chaos, treinen die 3 uur vertraging hebben, etc. En terwijl ik inmiddels nergens meer raar van opkijk, lopen zij met een verbaasde gezichtsuitdrukking rond. En deze gezichtsuitdrukking (in combinatie met een camera om de nek) helpt natuurlijk niet echt als je je probeert uit te geven voor een local ;)

Maar dat ze niet zeker weten of wij nou 'Indian' zijn, komt andere keren wel weer goed van pas. Zo kunnen wij (en met name mijn moeder) de gesprekken in het Hindi goed volgen en weten we het ook wanneer we hier en daar afgezet worden. Het mooist is dan nog geschrokken gezichten wanneer we iets in het Hindi tegen ze zeggen, haha!!