Namaste!!

De dagen vliegen voorbij en dus is het weer de hoogste tijd om wat van me te laten horen!

Allereerst een reactie op de bezorgde berichten die ik van mensen kreeg. Ik hoorde al dat India in het nieuws was ivm de overstroming waardoor hele delen van Karnataka (staat waarin ik zit) overspoeld waren, honderden mensen dakloos waren en dat er zelfs doden gevallen waren. Gek genoeg had ik werkelijk geen flauw idee dat er iets aan de hand was totdat mijn moeder me belde om te vragen of alles wel goed ging. Want wat bij jullie voorpagina nieuws is, staat bij ons ergens op pagina vier met een piepklein tekstje. Dan vraag je je toch af....Misschien is het in India niet bijzonder (meer) als in een staat met miljarden mensen, een paar 100 dakloos geworden zijn....? Of misschien hebben ze gewoon een erg slecht gevoel voor prioriteiten stellen als het aankomt op belangrijk nieuws. Zo omvat bijvoorbeeld een artikel over het huwelijk van Penelope Cruz meer tekst dan de waterramp....

Vorige week ben ik met Thomas en Lalitha naar Velankanni geweest. Dit uitstapje was echt heel Indiaas. We gingen namelijk in een busje met de hele familie (Thomas en Lalitha en Eva (hun dochter), de zus van Lalitha met haar dochter (Annika en Ollivia), de moeder van Lalitha en de tante van Lalitha, een busbestuurder en ik). Echt fantastisch!!

De stad die we bezochten is een pelgrimsoord voor de Christenen en heeft een aantal prachtige spierwitte kerken. Omdat Lalitha en haar familie Christenen zijn, was dit tripje voor hun extra belangrijk. Annika liet (net als bijna elke ouder hier leek te doen) het hoofdje van Ollivia kaalscheren. Het was me niet helemaal duidelijk wat precies het religieuze doel hierachter was en ik denk stiekem dan ook dat het (herhaaldelijk) scheren meer als doel heeft dat het kind mooier en dikker haar terugkrijgt.....

Omdat het plaatsje direct aan de kust ligt (deze plek was ook getroffen door de tsunami!!!!) konden we ook heerlijk van de zee en het stand genieten en van de dolfijnen die plotseling langzwommen!!

Toen ik 2 dagen later weer 'thuis' kwam, leek het alles hier te zijn veranderd; gebouwen waren plotseling van het erf verdwenen en hadden plaats gemaakt voor een groot podium, 2 buitenkeukens waren verdwenen en daarvoor in de plaats stond opeens een enorme wasbak met een stuk of 10 kraantjes en ook was er een enorme tent gebouwd. En dit alles voor de Big Function!!!! Iedereen in het ziekenhuis was echt hartstikke gestresst aangezien er ongeveer 3000 mensen verwacht werden en alles tot in de puntjes verzorgd moest worden.

Maar gelukkig leek alles op de dag zelf wel soepeltjes te verlopen. Er waren echt veel mensen en voor iedereen was er eten en drinken in overvloed.

Eten lijkt hier overigens echt een van de belangrijkste dingen te zijn en deze gedachte hangt nu ook rond de vrijwilligers. We zijn serieus geobsedeerd door voedsel en in bijna elk gesprek wordt het wel even genoemd. Wat zullen we eten als we in het weekend er tussen uit zijn? Zullen we vanavond een salade maken? Wat staat er op het menu vanavond? En wat wil jij allemaal eten als je weer terug in je eigen land bent??

Ook is het een gemakkelijk om een gesprek met een local over voedsel te voeren. Dit gaat als volgt: Oeta aita? Oeta aitu!! (voedsel gehad? Voedsel gehad!) En voila! Een goed gesprek in kannada! ;)

De kinderen uit het weeshuis waren er ook weer voor de ceremonie en het was echt heel leuk om hen weer te zien.

Na het officiele gedeelte met huldigingen, bloemen uitdelen, kaarsen branden en niet verstaanbare speeches mochten wij wederom ons toneelstukje opvoeren en deden alle kinderen een dans. Dat ging echt goed! Daarna was er nog muziek en iedereen leek het wel naar zijn zin te hebben!

Na de function konden wij nog net op tijd de bus naar Mangalore pakken om er even tussenuit te zijn voor het weekend. In Mangalore wederom heerlijk genoten van een pizza en echte koffie en in Mangalore zag ik ook eindelijk Tom (jongen die ik ken uit Nederland) weer! Dat was echt heel leuk! En stiekem is het ook wel fijn om even lekker Nederlands te kunnen praten en fijn om een vertrouwd gezicht te zien!

En zondag weer op tijd terug om de nieuwe vrijwilligers te verwelkommen. Er zijn 2 nieuwe vrijwilligers gekomen, Anna en Ivan, allebei uit Italie. Het is echt de eerste keer dat er zoveel vrijwilligers zijn in dit project en dat is echt heel erg fijn. Nu kunnen we tenminste echt veel werk verrichten. Hopelijk kan ik morgen eindelijk met mijn dansklasje beginnen. En dat is maar goed ook, want de volgende ceremonie staat alweer op het programma!!! :)

xxx