Namaste!!

Ik ben wederom voor het weekend uit mijn plekje in de middle of nowhere gekomen, dus mogelijkheid om weer even op internet te kunnen!

Vrijdag vertrokken we met een groep vrijwilligers voor een evaluatieweekend met de organisatie naar een prachtige boerderij (ook in de middle of nowhere) waar we voornamelijk hebben zitten relaxen rond het kampvuur. Erg fijn J

Gek genoeg vertelde Tobias (uit Zwitserland) en Claudia (uit Italie) dat hun Engels véél beter was geworden nu ze in India waren, terwijl de meeste van ons juist merkt dat het Engels praten soms veel slechter lijkt te worden. We proberen namelijk zo te praten dat de locals ons sneller en gemakkelijker verstaan en dat lukt uiteraard het beste als je dezelfde woordkeus gebruitk als zij. Zinnen als 'No problem is there' of 'Little holliday was there' is dan ook niet ongewoon. Ook lijkt zo een beetje elke Indier te zeggen: 'You do one thing...' En vaak worden we erg blij als ze hun advies met deze woorden beginnen. Dat betekent dat ze echt weten waar ze het over hebben en je een zinnig advies kan verwachten J

Zaterdagavond ben ik met Eva, Laura en Jonathan weer terug gegaan naar Kundapur (stad van de organisatie). Omdat Eva en ik altijd al een (Indiase) massage wilde hebben, zijn we naar een dokter in Kundapur gegaan die aryuvedic massages gaf (ipv iemand die op het strand massages aanbiedt en je alleen maar een beetje op je rug slaat). Het hele process van de massage was weer typisch Indiaas maar de massage zelf was fantastisch!

Nadat we compleet uitgerust waren, zijn we zondagmorgen vertrokken naar Gokarna, een historisch heilig plaatsje, waar op dit moment de huizen nog mooier met bloemen zijn versierd, op de grond tekeningen zijn gemaakt in allerlei kleuren en koeien met bloemen om hun horens over straat lopen. En dit alles ter ere van Diwali.

Het Diwali-feest (grootste Hindufeest, feest van de lichtjes) duurt in total 4 dagen en in de avonden wordt er naar hartelust vuurwerk afgestoken!

Op dit moment zitten we hier met ongeveer 30 vrijwilligers uit alle andere projecten en dat is echt superleuk. Overdag hebben we de meeste tijd doorgebracht op het strand, waar vrouwen zowaar gewoon in badkleding mogen zwemmen (ipv een volledig gewaad). Het hotel bestaat uit kleine strandhutjes met alleen een bed erin. Lekker primitief maar dat geeft zeker meer sfeer!!

En dan ‘s avonds met z'n allen in een beachrestaurant, genieten van heerlijk eten en live muziek van oa Jullian (uit Duitsland).

Helaas moet ik morgen weer weg uit dit paradijsje, maar het is ook fijn om weer even ‘thuis' te komen. Door de nieuwe vrijwilligers realiseerde ik me hoe gewend ik inmiddels aan het ziekenhuis ben geraakt en de manier van werken hier. En inmiddels ken ik (bijna) alle patienten nu. Dat maakt het ook een stuk makkelijker om de patienten te helpen. Zo is er bijvoorbeeld Siddartha, een 6 jarig jongetje dat alleen maar verkrampt in bed kan liggen en soms ergens op reagert door te lachen. Nu we fysiotherapie met hem doen, hebben we hem zover dat ie ook rechtop kan zitten (met hulp) waardoor we hem met de buggy ook af en toe eens mee naar buiten kunnen nemen. Of bijvoorbeeld Daniel (een 15 jarige jongen die zwaar autistisch is, dat hij alleen maar op de grond zit, met een rietje speelt en vrijwel nergens op reageert) die vorige week zomaar mijn hand pakte toen ik bij hem zat...

Door de nieuwe vrijwilligers zijn we ook weer tot het besef gekomen hoe chaotisch er soms in het ziekenhuis gewerkt wordt en hoeveel we kunnen veranderen (als je voldoende tijd hebt, aangezien alles hier erg traag gaat) om alles beter te maken.

Daarom gaan we komende week ook nog even hard aan de slag met een goed plan van aanpak om alles in het ziekenhuis te verbeteren.

Wie weet wat er allemaal van terecht komt.... ;)