Seona Ashram

Namaste!

Eindelijk was het zover!

Zondag ging ik op weg naar mijn project. Dit was een 4 uur durende tocht waarbij we eerst met de bus van Kundapur naar Ujiri moesten. Vervolgens met een jeep naar Kakkinje. Daarvandaan met een jeep naar Anijur. En daarvandaan met een riksha naar Gandi Bagilu. Met heel erg veel geluk hebben we in Ujiri de zeldzame bus naar Anijur kunnen nemen, waardoor we de jeeps konden skippen. En ondanks de bumpy ride was de rit prachtig! Het is hier zo mooi!!

Aangekomen op het project was het wel even schrikken: een ziekenhuis in de middle of nowhere gevuld met 350-400 patienten die een psychische ziekte hebben (van depressie tot schizofrenie), lichamelijk en geestelijk gehandicapten, bejaarden en rape-victems.

In eerste instantie was ik de enige van de groep die naar dit project zou gaan, maar 2 meisjes (Aline en Hanna) konden niet geplaatst worden op een ander project, dus gingen ze uiteindelijk met mij mee. Hier was ik uiteraard heel blij mee maar helaas had het ook het grote nadeel dat er te weinig plaatst in het huis (naast het ziekenhuis) was voor ons allemaal, waardoor we nu een slaapzaaltje in het ziekenhuis hebben gekregen. We delen onze kamer met 2 Indiase meisjes (social workers) en hebben met z'n vijven een badkamer (lees: klein hokje met gat in de vloer en een kraantje waarbij je je kan douchen met behulp van een gietertje en een emmer).

Gelukkig went het snel, zeker als je je bedenkt dat er mensen zijn die nog minder hebben! En nu we onze kamer versierd hebben met foto's van de omgeving, ziet het er al een stuk gezelliger uit.

Maandag zijn we begonnen met het werk. Eva en Jonathan (2 vrijwilligers die hier al wat langer zitten) konden ons gelukkig wat meer wegwijs in het ziekenhuis maken. Ook dat was even schrikken! De patienten zitten hier met ongeveer 50 personen op 1 slaapzaal!! Je kunt je denk ik wel voorstellen dat dit een niet al te fijne geur oplevert! Maar ook dit went...

Overdag zijn we eigenlijk druk met vanalles en nog wat. We beginnen rond half 9/kwart voor 9 met een kopje chai en dit lijkt men heel belangrijk te vinden. Je kunt namelijk beter te laat op je werk komen dan zonder chai de deur uitgaan! :)

Daarna doen we een eerste ronde waarij we alle patienten even een geode morgen wensen en waarbij we meteen kunnen zien hoe het met iedereen gaat. Daarna gaan we weer terug naar het huis voor ons ontbijt dat meestal uit rijst met groenten bestaat. Dat klinkt echt verschrikkelijk, maar aangezien het brood hier absoluut niet lekker is, kies ik na 2 weken wennen, toch voor de rijst! :)

Daarna proberen we een aantal geestelijk gehandicapten vrouwen Engels te leren. Dit gaat erg traag, maar gelukkig hebben ze wel erg veel plezier!

Rond half 12 worden alle wonden verzorgd en daarbij gaan Jonathan (ook medische studie) en ik mee. De meeste wonden zijn niet heel heftig, vaak doordat ze zich ergens aan hebben gestoten. Verder hebben veel patienten diabetes mag wonden aan hun voeten en er zijn ook patienten die alleen maar in bed kunnen liggen en als gevolg daarvan erg grote ontstekende wonden oplopen. Het is erg interessant om te zien wat voor en behandeling patienten hier krijgen!

Na de lunch (rijst of chapatti) hebben we de hele middag nog wat andere activiteiten zoals balspelletjes buiten, tekenen en knutselen. Verrassend genoeg zijn er een aantal patienten die erg mooie dingen kunnen maken. Deze kunstwerken worden verkocht aan bezoekers en het geld wordt uiteraard in het ziekenhuis gestoken.

Volgende keer zal ik meer over mijn gastgezin vertellen aangezien ik nu niet zoveel tijd meer heb. We zijn voor het weekend naar Mangalore en manipal. Straks lekker pizza eten, naar de bioscoop gaan en genieten van een echte douche!!

Liefs uit India

Laatste dagen Kundapura

Namaste!

Vandaag heb ik voor het eerst weer de mogelijkheid om wat te schrijven.

De laatste dagen van de introductie week zijn echt voorbij gevlogen. Tijdens deze dagen hebben we voornamelijk Kannada lessen gehad en gelukkig ook wat vrije tijd om de buurt een beetje te verkennen.

Kundapur is een erg leuk klein stadje (zou het zelf eerder een dorp noemen) en de mensen hier blijven bijzonder. Overal waar je naar binnen gaat doe je je schoenen/slippers uit, zelfs in sommige winkels. Over het algemeen zijn ze hier goudeerlijk en erg gedisciplineerd. Rond 6 uur 's ochtends staan ze op voor hun rituelen (de echte vroege vogel is echter al om 5 uur in de tempel voor joga!) En de rest van de dag werken ze hard (de een iets harder dan de ander); de meesten hebben hun eigen winkel of kraampje en proberen vanalles te verkopen, de ander is bezig met schoonmaken en iedereen lijkt wel ergens druk mee te zijn (aan de kant van de weg tot rust komen (??) behoort daar ook toe). Ondanks dat niet iedereen genoeg geld heeft voor voldoende stromend water, is geen enkele druppel water een verspilling als het aankomt op persoonlijke hygiene of het wassen van je kleding. Als je er maar goed verzorgd uit ziet!!!

Overal waar ik op straat loop lijk ik een soort van attractie en beginnen ze met elkaar druk te overleggen of ik nou wel of niet Indiaas ben. En zodra ik naar ze glimlach durven ze eindelijk iets te zeggen als: You have Indian face, of: You look like Indian girl! En dan moet ik uiteraard uitleggen hoe het precies zit en willen ze alles weten. Heel schattig!! :)

De laatste week van de introweek hadden we een kleine excursie, waarbij we oa naar het strand zijn geweest. Helaas heb je als vrouw hier weinig privileges en mag je alleen in de zee zwemmen als je al je kleren aanhoud. Uiteraard kan je ook niet even op het strand sneaky je natte kleding verwisselen voor droge kleding.....

Maar het uitzicht was fantastisch!!!! Geniet maar van mijn foto's :)

Liefs Nirv

Namaste!

Eindelijk teken van leven van mij!

Mijn eerste indrukken van India zijn echt nauwelijks te beschrijven,maar dit bedoel ik voornamelijk letterlijkaangezien het er zoveel zijn!

In de nacht van zaterdag op zondagkwam ik aan op het vliegveld in Bangalore (waar ik al meteen werd gevraagd of ik al getrouwd was) en daar werd ik opgehaald. Ondanks dat het half 5 's nachts was, was het redelijk druk op de weg en gelukkig had ikniet veeltijd nodig om uit te vogelen welke verkeersregels ze hier hanteren. Deze lijken er namelijk gewoon niet te zijn.

Het is 1 grote chaos: complete families die op 1 scooter zitten (vader voorop, moeder gehuld in sari achterop en kinderen ergens er tussenin), inhalen kan van zowel links als rechts, de scheidingslijnen tussen de verschillende banen zijn er voornamelijk voor de vorm en zo af en toe loopt er een mens of een koe over de (snel)weg. Het kan allemaal!

Gelukkig is iedereen wel zo sociaal om precies kenbaar te maken wat je nou gaat doen en dit doet men door heel hard te toeteren.....

Uiteindelijk kwam ik (veilig) bij Thomas en Lalitha aan. Thomas komt zelf uit Nederland en via-via vangen zij vaker Nederlandse (jonge) reizigers op die net als ik midden in de nacht aankomen in Bangalore en een plek nodig hebben om te overnachten.

Zij hebben een eigen organisatie genaamd ToeToHeart waarbij zij kinderen helpen, zodat zij naar school kunnen maar ook zodat zij een plek hebben om te spelen en te studeren.

Als je meer wilt weten moet je eens naar hun site gaan: www.toetoheart.org en donaties zijn natuurlijk altijd welkom!

Bij Thomas en Lalitha en hun dochtertje Eva heb ik een hele leuke dag gehad. 's Middags ben ik met Thomas gaan toeren om eens wat van Bangalore en van de omgeving net buiten de stad te zien.Het meest opvallen warden de grote verschillen, zoalsarm en rijk (wat iedereen wel verwacht), stad of net buiten de stad (waar alles zoveel vrediger en mooier is) en mooi en lelijk (waarbij de vrouwen allemaal prachtig eruitzien door hun mooie kleding en de mannen een soort van zwerver-look nastreven).
Het is jammer dat ik zo snel weer weg moest en daarom zal ik zeker nog een weekendje terug gaannaar Thomas en Lalitha en Eva.

Na het avondeten ben ik vertrokken met de 12 uur durendenachtbus richting Kundapur. Ook dit is een hele belevenis; slapen met je backpack in je armen in een klein bedje, onder het genot van uiteraard de luide toeters en grote kuilen in de weg, waarvoor over het algemeen hard op de rem wordt gegaan, maar die soms toch over het hoofd worden gezien....

's Ochtends kwamen we in Kundapur aan en gelukkig verstaan de Locals ons net zo slecht als wij hen. 'where do you want to stop?'' 'Hotel Sharon' 'Aaah Busstation!!' (accent moet je er zelf even bijdenken).

Uiteraard kwam het uiteindelijk allemaal goed en kon ik eindelijk de organisatie ontmoeten. We zijn met ongeveer 35 vrijwilligers die nu een introweek krijgen. Het is echt een hele gezellige groep en ondanks de leuke gesprekken met alle Duitsers (dieduidelijk in de meerderheid zijn), Engelsen en Italianen, ben ik toch wel blij dat er ook een Nederlands meisje is, Selma! Op de een of andere manier begrijpen Nederlanders elkaar toch net iets beter :)

We kregen een echt Indiaas welkom met bloemenkettingen en een mooie rode stip op ons voorhoofd. Tijdens deze introweek krijgen we ook een hoop informatie over hoe je je absoluut niet of wel moet gedragenen krijgen we een aantal taallessen in Kannada aangezien men vrijwel geen Engels kan. Ook zijn we druk met voorbereidingen op het project en proberen we zoveel mogelijk van de omgeving te zien.Uiteraard doen we ons best door zoveel mogelijk te integreren endaarom mag een mooie henna tekening op mij hand niet ontbreken! Ook heb ik inmiddelswat inkopen gedaanwat betreftIndiase klederdracht en vanochtendvroeg zijn we pas echt goed bezig geweest met de integratie door mee te doen met de joga-les in de tempel. Hier bleken we geen natuurtalenten in te zijn, maar wie weet....Sab kuch milega! Alles is hier mogelijk!

Zondag vertrek ik naar mijn gastgezin en maandag begin ik op mijn project. Daar vertel ik volgende keer meer over aangezien er inmiddels een heerlijke maaltijd op mij staat te wachten!!

xxxxxxxx Nirvana

ps. Fotos volgen zsm